STAGE PIANO

Dat wow-gevoel begint al bij het kijken naar het instrument. Zelfs als je naar piano’s van andere merken kijkt, vraag je je af waarom nog nooit iemand eerder op dat idee is gekomen. Zo is de rand van het bedieningspaneel hoger, waardoor een rand van enkele centimeters boven het klavier uitkomt, met daar - in grote blinkende letters - de merknaam op. Net zoals bij... een echte piano! Waar bij andere merken meestal een schuin of gebogen randje zit, speelt Kawai hier met het echte pianogevoel. Het is wellicht psychologisch, maar je ogen bevestigen wat je hoort: je zit achter een piano!
Het klavier is uiteraard van uitstekende kwaliteit met een touch die aanvoelt als echt ivoor. Het voelt inderdaad een beetje satijnachtig aan. Het is niet zo glad als de meeste kunststoffen klavieren. Voor mij hadden ze daar zelfs nog wat verder in mogen gaan, maar hey ik ben nu aan het vergelijken met een piano van vijftig jaar oud. Het klavier is een “Responsive Hammer 2” (RH2), ook een evolutie van het vorige model. Maar met één groot verschil: drie sensoren in plaats van twee. “Big deal”, hoor ik je denken. Helemaal niet! Een derde sensor, geplaatst op ongeveer twee derde van de lengte van een toets, laat je toe van met veel meer gemak noten zeer snel te herhalen. Het is niet nodig van de toets te laten terugkeren tot aan haar bovenste positie, voordat je ze opnieuw bespeelt. En het feit dat niet alleen Kawai deze technologie biedt, betekent maar één ding: voor een doorwinterd pianist is het verschil gewoon enorm.
Voor de rest is het design sterk geïnspireerd op het vorige model. De MP-7 ziet er ook zeer klassiek uit: zwart met houten zijkanten en een goed gevuld bedieningspaneel, vooral als je weet dat het een piano is. Je zou bijna denken dat het een “workstation” is.
Een kort overzicht van het bovenste paneel: de pitch en modulatie zitten naast twee toewijsbare knoppen en twee volumeregelaars (de tweede regelt het volume van een inkomend signaal via de line-in). Verder zien we nog vier sliders die vier zones van het klavier regelen (main en sub 1-3). Dan zijn er nog wat knoppen voor het transponeren, EQ, effecten, enzovoort. Het LCD scherm met achtergrondverlichting meet 128 x 64 pixels. Daar zitten ook nog enkele toewijsbare knoppen en draaiknoppen waarvan de functie wordt weergegeven op het LCD-scherm. Aan de rechterkant vinden we nog een indrukwekkende verzameling knoppen. Deze zijn voor navigatie tussen de verschillende sounds en voor opname.
Onder het klavier aan de voorkant, krijg je de mogelijkheid om een USB-stick en een hoofdtelefoon aan te sluiten. Er is geen versterking voorzien, net zoals bij de meeste professionele keyboards. Het is de bedoeling dat dit instrument wordt aangesloten op een externe versterker of P.A.-installatie.
De achterkant is ook goed voorzien: een voedingsaansluiting met schakelaar (geen externe voeding - zeer goed!), drie MIDI- aansluitingen, een USB-poort en niet minder dan vier pedaalaansluitingen, twee uitgangsjacks en twee ingangsjacks. En hier kunnen we hem betrappen op een klein minpuntje: gezien het niveau van de piano, had ik hier graag symmetrische uitgangen gezien (jack of XLR). Maar bij Kawai moeten we daarvoor nog hoger opklimmen, naar de MP-11. Die heeft trouwens nog meer voordelen, houten toetsen bijvoorbeeld. Maar goed, gezien de kwaliteit van dit instrument had ik dit wel verwacht. Niet dat DI-boxen zo duur zijn, maar we zijn weer in de weer met kabels en dat zorgt voor mogelijke problemen. Eindelijk heb ik iets gevonden om over te klagen!
Maar goed, nog wat basisinfo: de piano is uitgerust met een pupiter, een F-10H-pedaal (met “half pedal”-functie), maar je kan even goed het F-30H triple-pedaal aansluiten. De MP-7 is, dankzij de knoppen op het voorpaneel, niet te groot: 135 cm breed, 34 cm diep en 17 cm hoog. Op de weegschaal lezen we 21 kg. Hij is dus zelfs een halve kilo kwijtgespeeld tegenover de MP-6!

Eerst een opmerking: hoe groot de indrukwekkende lijst van mogelijkheden ook is, in het begin lijkt het een beetje eng. Maar, vergis je niet. De toegang tot de geluiden en diverse mogelijkheden is zeer eenvoudig. En die mogelijkheden zijn inderdaad talrijk. Je vindt hier niet meer geluiden dan bij de MP-6: 256. Maar, de polyfonie steeg van 192 naar 256 en de effecten gingen van 23 naar… 129 (main) + 22 (sub).
Hetzelfde geldt voor de instelbare parameters: we gaan van 45 interne naar 116 en van 24 externe naar 64. Dit alles werkt zeer makkelijk, ook al lijkt het allemaal een beetje op een workstation. Ik ben er zonder problemen mee aan de slag gegaan, nog voor ik de handleiding van 150 pagina’s opende.
Een belangrijk detail: je hebt eigenlijk twee keer 256 opslagmogelijkheden. Je kan alle wijzigingen op alle parameters en alle klanken namelijk ook opslaan, op de plaats van de fabrieksinstellingen in de “sound”-modus. Verder worden alle parameters van het instrument, met inbegrip van de zones, de knoptoewijzingen en de EQ, opgeslagen in de “setup”-modus. En natuurlijk zijn alle courante functies aanwezig: transponeren, stemmen, temperament, velocity, local on/off en verdelen van sounds over het klavier (maximaal vier). En dit alles is makkelijk bereikbaar dankzij de veelheid aan knoppen.
Wat zeer interessant is, is dat er voldoende ruimte overblijft voor synth-achtige mogelijkheden, maar ook voor een goede simulatie van een piano of andere klavieren. Een voorbeeld: je kunt kiezen om te spelen met  gesloten, open of half open vleugel. Ok, dit is misschien een slecht voorbeeld, in mijn geval maakt deze mogelijkheid maar matig indruk. Het verschil is hoorbaar, maar het lijkt eerder het timbre te beïnvloeden en niet zozeer het niveau. En geloof me, als ik mij babyvleugel openzet, hoor je een verschil in niveau. Vraag maar aan mijn buren! Maar hey, het kan een bewuste keuze zijn van Kawai. Hoe dan ook, alles is echt overtuigend. Hun “virtuele technicus” is absoluut opmerkelijk. Hij was al aanwezig in de MP-6, maar is nog straffer geworden. Hij maakt het bijvoorbeeld mogelijk om het niveau van elke noot apart aan te passen.
Bovendien is het workstation-aspect dat ook in de vorige versie te vinden was, hier nog verder uitgewerkt. Er is niet alleen een MIDI-systeem om op te nemen, hoe eenvoudig ook: een enkel spoor (10 songs en ongeveer 90.000 noten), er is ook een mogelijkheid voor audio-opnames. Mét de mogelijkheid om te converteren (MIDI of audio). En er is de mogelijkheid om op te nemen in combinatie met wat er via de line-in binnenkomt, met inbegrip van een overdub-modus. Tot slot kunt u SMF (Standard Midi File) afspelen vanaf een MIDI-bestand, met mogelijkheden tot mixen en knippen/plakken. Voeg daarbij de 100 rhythm patterns en het doet helemaal aan een workstation denken.

Zoals ik in het begin al aangaf: ook hier zien we verbeteringen. Meer geheugen, meer parameters, meer effecten en dus… meer en beter geluid! Eerlijk gezegd, ik was danig onder de indruk. Ik ben nochtans geen gemakkelijke op dit vlak. Hier kan ik echter één ding zeggen: bravo! Vanaf dat ik mijn vingers op het klavier leg, gaat er pure gelukzaligheid over mij heen. En dat nog voordat ik ook maar iets aan de instellingen wijzig. En toch is die “virtueel technische” kant echt leuk, dus laten we er puur voor het plezier ook even mee aan de slag gaan. We kunnen er inderdaad erg uiteenlopende pianoklanken mee bekomen (waarbij verschillende harmonieën mogelijk zijn, meer of minder hamergeluid, simulatie van een open of gesloten vleugel, etc.), maar ook een verschillende respons op het pianospel (resonantie, dempergeluid, etc).
En hoe zit het met de andere (niet-piano) geluiden? De virtuele technicus kan ook hier aan de slag gaan met geluiden van elektrische piano, klavecimbel (key-off geluid), Hammond (wijziging van klik en tonewheel), enzovoort. Ik ken weinig echte pianostemmers die dat kunnen! Wat de Hammond-simulatie betreft, is de “Drawbar” modus een uitzonderlijk sterk punt van de MP-7. Hiermee kan je de harmonischen in real time aanpassen, waarbij de cursors (die normaal gezien dienen voor het controleren van de zones) en de draaiknoppen rond het scherm als drawbars fungeren. Het is niet 100% hetzelfde als bij het originele instrument, maar het komt er toch heel dichtbij. En natuurlijk is er een erg goede simulatie van de rotary speaker, alsook van de percussie.
Zoals gewoonlijk heeft Kawai gebruik gemaakt van z’n “huistechnologie”, namelijk “Harmonic Imaging”. Maar deze keer gaat het om de XL-versie, waarin ze, ik lach er niet mee, meer ruimte hebben gelaten voor onder andere de attack van het geluid. Onthoud gewoon dat Kawai op niets beknibbeld heeft. Elk van de 88 tonen van de piano werd apart gesampled. En geloof me, dat hoor je.
Daarnaast zijn er nog de meest voorkomende sounds (in SMF-mode, ze voldoen aan de GM-standaard) en ze zijn allemaal goed! OK, er zijn natuurlijk ook de geluiden als “car crash”, “bird tweet” en “barking dog” die je maar twee keer gebruikt. Eén keer per ongeluk en één keer om je vriendin aan het lachen te brengen. Ik denk niet dat je er op andere momenten iets mee bent.
Laten we het nu eens over de effecten hebben, de MP-7 heeft er namelijk heel wat in huis. De hoofdsectie (main) is voorzien van de gebruikelijke zaken als reverb en EQ (vierbands), en natuurlijk de virtuele technicus, maar ook van een effect dat de naam “amp” draagt. Het is misschien niet meteen iets om te gaan gebruiken wanneer je met akoestische pianosounds speelt, maar voor de elektrische piano’s en orgels is het zeker een mooie bonus. En anders zijn de effecten de usual suspects, niets ontbreekt. Je hebt zelfs meerdere multi-effecten. In de hoofdsectie belet er je dus niets om bijvoorbeeld achtereenvolgens een overdrive, phaser, compressor, wah, versterkersimulatie, reverb en een svierbandsequalizer te gebruiken. Of dat nog mooi klinkt, kan ik niet meteen zeggen. Maar als je het zou willen, het kan! Workstation? Nee nee, dit is een piano!

PRIJS

De Kawai MP-7 koop je voor €1600. Voor een instrument van deze kwaliteit is dat bijna een geschenk uit de hemel. Akkoord, het is best veel geld, maar deze piano is elke Eurocent meer dan waard!

Als je op zoek bent naar een draagbare digitale piano, voor thuis of voor op het podium, is het deze die je moet hebben! Echt, ik kan het niet verbergen, ik ben verkocht! Er is niet alleen de geluidskwaliteit en het grote aanbod aan sounds, maar ook de touch, de kwaliteit van de effecten, de vele mogelijkheden, de mogelijkheden met de MIDI sequencer en audiorecorder,… Echt alles! Wat kan je eigenlijk nog meer wensen?